Τα βράχια να στέκουνε στη σειρά...Να πλέουνε πάνω στις θάλασσας το κύμα...Ο άνεμος να προσεύχεται σαν τα συναντά...Μήπως και δεν μπορέσει να κάνει άλλο βήμα...
Στέκουνε περήφανα μέσα στη μοναξιά...Τα άγρια τα κύματα η μόνη συντροφιά...Να προσπαθούνε διάδρομο να ανοίξουνε...Για έναν άνεμο που τους τυραννά...
Αγυροβόλη μέσα στην αγκαλιά τους...Κάθε αχτίδα που ο άνεμος προσπερνά...Γιατί η μοίρα τις έριξε στη νύχτα...Και δεν μπορέσανε να ανθίσουνε δίχως φτερά...
Βράχια μου...Επίσης άγρια..Ατίθασα...Που κολυμπάτε στα νερά...
Να στέκετε περήφανα μέσα στη μοναξιά...Με τα άγρια τα κύματα η μόνη συντροφιά...Να μην αφήσετε διάδρομο να ανοίξουνε...Για έναν άνεμο που τους τυραννά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου