Η αγάπη πάει και έρχεται σαν τα σύννεφα...

Η αγάπη πάει και έρχεται σαν τα σύννεφα...Όταν η ζέστη μας πονεί τη βροχή τους ζητάμε...Όταν η καταιγίδα σαρώνει τη ζωή...Να σταματήσει να μην πονάμε...

Πάντα έρχεται όταν δεν την περιμένουμε...Όταν δεν θέλουμε...Άλλο νερό να πιούμε...

Μα πως θα ζήσουμε...Δεν μπορούμε να τη σβήσουμε...Από τη ζωή μας δεν μπορούμε...

Τα άστρα πλημυρίζουνε τον ουρανό τη νύχτα...Κάνουμε ευχές κάθε φορά που τον διασχίζουνε...Πολλές φορές, χτύπος γίνονται, στην καρδιά μας...Μα πολλές φορές πάνω του σβήνουνε...

Όταν η αγάπη ξεφεύγει από τα στήθη...

Όταν η αγάπη ξεφεύγει από τα στήθη...Η καρδιά μένει μονάχη στα δυο στενά...Δένεται με κάθε πίκρα στα χείλη...Η ανάγκη μόνο την κάνει να χτυπά...

Δώσε μου τα παπούτσια που φοράς...

Δώσε μου τα παπούτσια που φοράς...Ασπρόμαυρα σαν την αγάπη μιας καρδιάς...Ισως τότε μπορέσω να καταλάβω...Τι σε έκανε να με ξεχάσεις πριν προλάβω...

Να ξέρεις πως είμαστε εδώ εμείς...

Δεν υπάρχει στη ζωή...Πιο όμορφη στιγμή....Όταν όλοι σε αφήνουνε μόνη...Να περπατάς στα σύννεφα...Με ένα χαμόγελο στο σήμερα...Να φεύγουνε όλοι οι πόνοι....

Να ξέρεις πως είμαστε εδώ εμείς...Μια ανάσα στη ζωή να χαρείς...Δεν μας νοιάζει ποιοί σε πληγώσαν... Πλησίασε κοντά δεις...Πως υπάρχουνε και άλλες χαρές και μπορείς...Να ξεχάσεις όσους σε ματώσαν...

Στις θάλλασας τα κύματα...

Στις θάλλασας τα κύματα....Κολυμπάνε τα μηνύματα...Δεν φτάνουνε ποτέ....Είναι άγριοι οι αέριδες....Στις καρδιάς σου τις φυλοσιές...Δεν μπορούνε να αντέξουν τις βροντές...

Σκέφτομαι...

Σκέφτομαι...Πως θα σε κάνω να νιώσεις πάλι...Όπως τότε που ήσουνα η ίδια ένα χάδι...Στην δική μου τη ζωή...

Περιμένω...Να βάλεις κάθε πίκρα στην άκρη...Να έρθει η δική σου γλύκα και πάλι...Κάθε βράδυ και πρωί...

Μπήκα σε ένα ανθοπωλείο...

Μπήκα σε ένα ανθοπωλείο...Τόσα λουλούδια άνθη και αρώματα...Τριαντάφυλλα, ορχιδέες, τόσα πολλά χρώματα...Μα κανένα δεν μπορούσε να με συγκινήσει...

Τι θα μπορούσε να γίνει...

Άμα ενώσουμε τους κόσμους μας...Τι θα μπορούσε να γίνει...Ίσως ενωθεί ο Νότος με το Βοριά...Ίσως η αγάπη μας μείνει...

Πως σε αγγίζω...

Σε ένα καναπέ άσπρο απάνω θα σε ζωγραφίσω....Όποτε ξαπλώνω να σε αισθάνομαι...Πως σε αγγίζω...Την καρδιά σου να ακούω πως χτυπά...Κάθε φορά που θα σηκώνομαι...Και θα νομιζεις πως θα φύγω...

Στα μαύρα ντυμένη σαν είσαι...Αυτό το λίγο που φέρνει την αντίθεση...Σε κάνει να ξεχωρίζεις....Σε κάνει μάτια να ανοίγεις....Να σε κοιτάνε και να σκέφτονται, πως θα είναι ο πόθος τους να σβήνει....

Πως θα είναι άραγε.....Να ξεχωρίζεις....Το μαύρο από το άσπρο....Και το άρωμα να πίνεις...

Πως θα είναι άραγε...Να μοιράζεσαι...Στα ρόδα μέσα να χάνεσαι...Στάλες να παίρνεις και να δίνεις...

Πως θα έιναι να ανταλασετε τις γεύσεις....Και το κορμί να σβήνει όλες τις σκέψεις.

Πως θα ήτανε να αισθάνεστε μαζί....Αντί να είστε μακριά....Να νιώθετε την πνοή....

Κοιτάζω τις φωτογραφίες σου και αναρωτιέμαι.....

Κοιτάζω τις φωτογραφίες σου και αναρωτιέμαι.....
Ποιός δεν πίστεψε σε εσένα και τώρα είσαι μονάχη....Σε άφησε στους ουρανούς να περιπλανιέσαι...Κάθε αστέρι να γίνεται ακόμα ένα δάκρυ....
Κάθε αστέρι να γίνεται ευχή σου και δάκρυ....

Αναρωτιέμαι...Αν θα αρχίσεις να πιστεύεις σε εμένα...Όπως εγώ εσένα....Αναρωτιέμαι....Αν θα γίνω φεγγάρι στη γη σου....Τις νύχτες να βλέπεις μόνο εμένα...

Αναρωτιέμαι...Αν θα φύγουνε τα σύννεφα από τον ουρανό....Να με βλέπεις ξάστερο να λάμπω και εγώ....Αναρωτιέμαιι....Αναρωτιέμαι...

Δεν θα το αρνηθώ....

Αν μπορείς να με σκοτώσεις με τα μάτια σου...Δεν θα το αρνηθώ....
Αμα μπορείς να με σκοτώσεις με τα χάδια σου....Θα κάτσω να σκοτωθώ...

Ψάχνω τους δρόμους να σε βρω....

Ψάχνω τους δρόμους να σε βρω....Μήπως τυχαία τα μάτια σου συναντήσω...Μήπως μπορέσω να ζήσω σαν άνθρωπος και εγώ...Σε όλα όσα μας πλήγωσαν, μαύρη πέτρα να ρίξω...

Θέλω τα βλέματά μας να ξανασυναντηθούνε....Ίσως αυτή τη φορά να έχουν κάτι να πούνε...Ίσως καταλάβουν πως χώρια δεν μπορούνε...Άλλο πια να ζήσουν...

Γύρισα πίσω στα γνωστά...Τα πολυφορεμένα...Μα θέλω να ξεχάσω τα παλιά...Δεν είναι, πλέον, για εμένα...

Στα ίδια στέκια ξενυχτώ...Μα δεν υπάρχει ενδιαφέρον κανένα...Μόνο τα μάτια σου με κάνουν και ξεχνώ...Από τότε που γνώρισα εσένα...

WORTH

Let me be WORTH of your love....Let me be WORTH tonight...I am singing one more song because of...The feelings you make me feel when you ter my sight...

What was WORTHLESS...Became WORTH of my love...What was useless...Became a piece of my heart...Whenever there was a tear....Whenever there was a fear...I have always been here...To teer them apart...

Ψάχνω τους δρόμους να σε βρω....

Ψάχνω τους δρόμους να σε βρω....Μήπως τυχαία τα μάτια σου συναντήσω...Μήπως μπορέσω να ζήσω σαν άνθρωπος και εγώ...Σε όλα όσα μας πλήγωσαν, μαύρη πέτρα να ρίξω...

Θέλω τα βλέματά μας να ξανασυναντηθούνε....Ίσως αυτή τη φορά να έχουν κάτι να πούνε...Ίσως καταλάβουν πως χώρια δεν μπορούνε...Άλλο πια να ζήσουν...

Γύρισα πίσω στα γνωστά...Τα πολυφορεμένα...Μα θέλω να ξεχάσω τα παλιά...Δεν είναι, πλέον, για εμένα...

Στα ίδια στέκια ξενυχτώ...Μα δεν υπάρχει ενδιαφέρον κανένα...Μόνο τα μάτια σου με κάνουν και ξεχνώ...Από τότε που γνώρισα εσένα...

Δώσε μου λίγη από τη δύναμή σου...Ίσως να θέλω να ζήσω μαζί σου...Εσύ τη δύναμη και εγώ το φως...Μαζί θα αντέξουν σε κάθε σκότος...

Έτσι νομίζουνε πολλοί...Μα αλήθεια δεν κοιμάμαι...Κάθομαι και αναπολώ, θυμάμαι...Την κάθε στάλα που σε πότιζα...Κάθε φορά που χώριζα...Μα αλήθεια με πονάνε....

Ακομα την εχουν...Μα εμεις μαθαμε να ζουμε μεσα τησ...Και καθε κακο να το κανουμε καλο....Και απο καθε πικρα να σταζουμε την γλυκα..Όπως στάζει η μαστιχα απο το δεντρι...Οπως βγαινει το μελι απο κερι....

Άστρο της μέρας μοναδικό...

Άστρο της μέρας μοναδικό...

(Α 1)

Το Νέκταρ με πότισαν οι θεοί...Ήταν Ιούλιος μήνας, μα δεν μου είχανε πει...Πως δε θα μπορέσω να ξεχάσω....
Ήταν ξημερώματα, πρωί...Το ήξερα πως θα είσαι εκεί...Μα δεν ήξερα αν θα μπορέσω να σε φτάσω...

(Α 2)

Ήσουνα ψηλά, στα σύννεφα εκεί...Έσπερνες το απόβραδο, να φέρει τη βροχή...Είχες τα αστέρια από πάνω...
Σου μιλούσαν σαν να ήσουνα εσύ...Καρδιά που θα έλαμπε το πρωί...Ένα άστρο, στο δρόμο, που κάθε μέρα χάνω...

(CHORUS)

Άστρο της μέρας μοναδικό...Από τη ματιά μου δεν θέλω να σε χάσω...Πως θα συνεχίσω τη νύχτα να τραγουδώ...Αφου είσαι η σκέψη μου, το όνειρο, κάθε τι όμορφο που γράφω...

(Β 1)

Το Νέκταρ με πότισαν η θεοί...Ήταν Ιούλιος μήνας μα δεν μου είχανε πει...Πως θα έρθουν να τους γιορτάσω...
Όλοι όσοι πονούνε και αυτοί...Να χαρούνε με εσένα μαζί...Να τραγουδούν τον Έρωτα στο δρόμο που χαράσω...

(HOOK)

Οι τραγουδιστές του Έρωτα...Τα κορίτσια της αυγής...Τα άστρα του καλοκαιριού...Τα άνθη της ψυχής....

(CHORUS)

Άστρο της μέρας μοναδικό...Από τη ματιά μου δεν θέλω να σε χάσω...Πως θα συνεχίσω τη νύχτα να τραγουδώ...Αφου είσαι η σκέψη μου, το όνειρο, κάθε τι όμορφο που γράφω...

Ότι το σώμα δεν μπορεί...

Ότι το σώμα δεν μπορεί...Ο νους το κάνει πέρα....Ακόμα και αν είναι η καρδιά...Που θα του λείψει μια μέρα....

Όταν η καρδιά σταματήσει να χτυπάει...Τότε και ο νους, παύει να πονάει..

Τα σκυλιά γαβγίζουν το καταμεσήμερο...Τρέχουν στο στίβο της ψυχής....Μα δεν είναι από σίδερο...Γρυλίζουν στη ζέστη, θρηνώντας την απώλεια...Η ποίηση γιορτάζει τη νίκη από τα όνειρα...Ένας αδερφός και μια αδερφή γυρίζουν στο σπίτι....Εκεί τους περιμένει η αυγή...Να χορεψουνε την λύπη....

Where are you dancer on the stage of heart????????

I like it that you like it.......

I like it that you like it.......

Ρωτώ, ξαναρωτώ, μα απάντηση δεν παίρνω....

Ρωτώ, ξαναρωτώ, μα απάντηση δεν παίρνω....Τα όρη και τη θάλασσα σαν παιρνωδιαβαίνω...Τον ουρανό και άνεμο συνάντησα τη νύχτα...Κρύψαν τα αστέρια στη συννεφιά...Δεν μου λένε, αν σε είδαν....

I love you for what you are....I love you for being close to my heart...Not letting go when It has been teered apart...

Το ήξερα μια μέρα θα σε βρω....Το ήξερα μια μέρα θα σε δω...Στα μάτια θα σε κοιτάξω και θα πω...Πόσο μου έλειψες....

Ποιά αλήθεια να είναι αυτή...

(Α)

Γυμνά σαν είναι στον Βορρά...Τα αστέρια μέσα στη νύχτα...Ο Νότος σε μια ανάμνηση ξενυχτά...Γιατί του κρύβουνε την αλήθεια...

(CHORUS 1)

Ποιά αλήθεια να είναι αυτή...Που μπορεί να προστάζει το φεγγάρι...Να κρύβεται πίσω από τα βουνά...Τα καράβια να μη βρίσκουνε σημάδι...

(B)

Πικρή που είσαι αληθινά...Περιμένεις να σε νιώσουνε...Κρύβεις πίσω σου τα αστέρια τα φωτεινά...Δεν ξέρεις, ίσως να ματώσουνε...

(CHORUS 2)

Ποιά αλήθεια να είναι αυτή...Που δεν αφήνει την νύχτα να λάμψει...Περπατάει μονάχη στην αμμουδιά...Σβήνει τους φάρους από κάθε λιμάνι...

(CHORUS 1)

Ποιά αλήθεια να είναι αυτή...Που μπορεί να προστάζει το φεγγάρι...Να κρύβεται πίσω από τα βουνά...Τα καράβια να μη βρίσκουνε σημάδι...

Με μια λάμψη ενός παιδιού...

Πόσο μακριά είναι η ζωή....Από ένα όνειρο που θα έρθει να μας βρει...Ντυμένo με τα χρώματά της...Μα με φτερά ζωντανά, να πετάξει από την φωλιά της...

Μόνο στην άκρη του φεγγαριού...Με μια λάμψη ενός παιδιού...Να σώσει το σκοτάδι...

Με την αγάπη ενός χαδιού...Ξέρουν να μας συγχωρούν... Και ας πέφτουμε σε μιαν ομίχλη πάλι...

Πόσο κοντά είναι η ζωή...Σε μια ψεύτικη θάλασσα με κύματα στη γη...Ντυμένη με τα γιορτινά της...Πως τα φτερά της θα της κόψουμε, να μείνει στη φωλιά της...

Μόνο η λάμψη ενός παιδιού...Στην άκρη ενός φεγγαριού...Μπορεί να σώσει το σκοτάδι...

Φως να δώσει στη ζωή...Μέχρι να έρθει το πρωί...Στη νύχτα, στα άστρα πάλι...

Με την αγάπη ενός χαδιού...Ξέρουν να μας συγχωρούν... Και ας πέφτουμε σε μιαν ομίχλη πάλι...

Mοιραζόμασταν τις σιωπές...

Κάποτε είχα μια φίλη που μοιραζόμασταν τις σιωπές...Μου έλεγε για τις αγάπες της και όλες τις στιγμές...Που την είχανε πληγώσει...

Θα ζεσταίνομαι εγώ και ας μην σε έχω...

Θέλω να σε δω σε μια ταινία...Ταινία βγαλμένη από τη ζωή...Να είσαι εσύ η πριγκίπισσα...Και εγώ ο πρίγκιπας που θα έρθει να σε βρει...

Κάνε τον πύργο σου φάρο φωτεινό...Από την λάμψη τους...Τα μάτια σου...Να αστράφτουν στο κένο...

Πλέξε τις αχτίδες τους μαζί με τα μαλλιά σου...Μα το ίδιο χρώμα έχουνε μαζί με την καρδιά σου...

Μαζί με την καρδιά σου...

Ας είναι ο άνεμος σκοτεινός...Ας είναι βαρύς ο χειμώνας αυτός...Από μακριά και αν σε βλέπω...Θα ζεσταίνομαι εγώ και ας μην σε έχω...Και ας μην σε έχω...