Ψάχνω τους δρόμους να σε βρω....Μήπως τυχαία τα μάτια σου συναντήσω...Μήπως μπορέσω να ζήσω σαν άνθρωπος και εγώ...Σε όλα όσα μας πλήγωσαν, μαύρη πέτρα να ρίξω...
Θέλω τα βλέματά μας να ξανασυναντηθούνε....Ίσως αυτή τη φορά να έχουν κάτι να πούνε...Ίσως καταλάβουν πως χώρια δεν μπορούνε...Άλλο πια να ζήσουν...
Γύρισα πίσω στα γνωστά...Τα πολυφορεμένα...Μα θέλω να ξεχάσω τα παλιά...Δεν είναι, πλέον, για εμένα...
Στα ίδια στέκια ξενυχτώ...Μα δεν υπάρχει ενδιαφέρον κανένα...Μόνο τα μάτια σου με κάνουν και ξεχνώ...Από τότε που γνώρισα εσένα...
Δώσε μου λίγη από τη δύναμή σου...Ίσως να θέλω να ζήσω μαζί σου...Εσύ τη δύναμη και εγώ το φως...Μαζί θα αντέξουν σε κάθε σκότος...
Έτσι νομίζουνε πολλοί...Μα αλήθεια δεν κοιμάμαι...Κάθομαι και αναπολώ, θυμάμαι...Την κάθε στάλα που σε πότιζα...Κάθε φορά που χώριζα...Μα αλήθεια με πονάνε....
Ακομα την εχουν...Μα εμεις μαθαμε να ζουμε μεσα τησ...Και καθε κακο να το κανουμε καλο....Και απο καθε πικρα να σταζουμε την γλυκα..Όπως στάζει η μαστιχα απο το δεντρι...Οπως βγαινει το μελι απο κερι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου