Σε ένα καναπέ άσπρο απάνω θα σε ζωγραφίσω....Όποτε ξαπλώνω να σε αισθάνομαι...Πως σε αγγίζω...Την καρδιά σου να ακούω πως χτυπά...Κάθε φορά που θα σηκώνομαι...Και θα νομιζεις πως θα φύγω...
Στα μαύρα ντυμένη σαν είσαι...Αυτό το λίγο που φέρνει την αντίθεση...Σε κάνει να ξεχωρίζεις....Σε κάνει μάτια να ανοίγεις....Να σε κοιτάνε και να σκέφτονται, πως θα είναι ο πόθος τους να σβήνει....
Πως θα είναι άραγε.....Να ξεχωρίζεις....Το μαύρο από το άσπρο....Και το άρωμα να πίνεις...
Πως θα είναι άραγε...Να μοιράζεσαι...Στα ρόδα μέσα να χάνεσαι...Στάλες να παίρνεις και να δίνεις...
Πως θα έιναι να ανταλασετε τις γεύσεις....Και το κορμί να σβήνει όλες τις σκέψεις.
Πως θα ήτανε να αισθάνεστε μαζί....Αντί να είστε μακριά....Να νιώθετε την πνοή....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου